اختلالات صدای خوانندگان (۱)

اختلالات صدای خوانندگان (Voice disorders in singers)

مقدمه

انسانها برای صدا سازی، چه برای صحبت کردن و چه برای آواز خواندن از حنجره شان استفاده می کنند. حنجره عضوی بسیار حساس و آسیب پذیر است، اگر بخواهیم از حنجره برای آواز خواندن استفاده کنیم باید شیوه استفاده درست از حنجره را بدانیم. برخی افراد به طور ذاتی از صدای خوبی برخوردار هستند و برخی دیگر باید با تمرین و ممارست و تحت نظر افراد صاحب صلاحیت به صدای خوب دست یابند. برای مورد دوم شخص باید از توانمندی و سلامت جسمی مناسبی برخوردار باشد تا بتواند در اثر آموزش به صدای خوب دست یابد. گرچه همه می خوانند ولی همه خواننده نیستند. اشخاصی که از صدای خود برای آواز خواندن استفاده می کنند باید بسیار مراقب و مواظب باشند تا حنجره آنان (تارهای صوتی آنان) آسیب نبیند، این کار باید تحت نظر افراد دارای صلاحیت صورت گیرد در غیر اینصورت ممکن است پیامدهایی به دنبال داشته باشد که قابل جبران نباشد. از این رو، من در این مقاله تلاش نمودم تا آنچه را که یک خواننده باید رعایت کند به آگاهی برسانم.

چکیده

بسامد پایه (فرکانس پایه) با طول و ضخامت تارهای صوتی و فشار هوای بازدم ارتباط دارد. فشار بیش از حد به حنجره باعث آزرده شدن حنجره می شود و در مواردی باعث پلیپ و ندول تارهای صوتی می گردد. چنانچه به نحو درست از صدا استفاده شود و بهداشت صوتی نیز رعایت گردد و از صدا بد استفاده نشود از بسیاری مشکلات پیشگیری خواهد شد. در این مقاله با ذکر مثالها و یافته های مختلف سعی شده است از وارد آوردن آسیب به حنجره به علت عدم آگاهی جلوگیری شود.

کلمات کلیدی

حنجره – آواز – بسامد – فرکانس – تارهای صوتی – پلیپ – ندول – لارنژیت – بلوغ

کاربر حرفه ای صدا، ضروریات شگفت انگیزی را روی تنفس، صداسازی، و طنین اعمال می کند. ما برای صدای هنرپیشه ها، خواننده ها، آموزگاران، روحانیها، فروشنده ها، بازاریاب ها، سیاستمداران، مجریان برنامه، و افرادی که صدا عنصر اصلی صلاحیت شغلیشان و شاید موفقیتشان است، از اصطلاح صدای حرفه ای استفاده می کنیم. آسیب شناس گفتار و زبان در برخورد با گروهی از هنرمندان حرفه ای، غالبأ، برنامه ی بهداشت صدا را به آنها آموزش می دهد، اطلاعات مربوط به صدای طبیعی را در اختیار آنان می گذارد، و بر پرهیز از استفاده ی زیاد از صدا که باعث آسیب دیدگی آن می شود، تأکید می کند.

با این وصف، هلمبرگ و همکاران (۲۰۰۱) به این نتیجه رسیده اند که، برنامه ی بهداشت صدا به تنهایی باعث بهتر شدن صدا نمی شود. گویا، برنامه ی بهداشت صدا با نوعی آموزش صدا باید همراه شود که مربی، استاد آواز، یا آسیب شناس گفتار و زبان آن را به کاربران حرفه ای صدا یاد می دهند و به آنها کمک می کنند صدای حرفه ای و مؤثر خود را حفظ کنند (برادوس، لورنس و همکاران، ۲۰۰۰).

یکی از موانعی که در کار با کاربران حرفه ای صدا با آن رو به رو می شویم، «بی تجربگی عملی» آموزگار یا متخصص بالینی است. شخص حرفه ای غالبا بیش از حد و مرز طبیعی از صدایش استفاده می کند، که ما آن را عموما استفاده ی زیاد از صدا تعبیر می کنیم. آموزگار یا متخصص این صدا که هرگز ورای این حد و مرز مجاز از صدایش استفاده نکرده باشد، زمانی که بخواهد فرد را متقاعد به انجام دادن کاری برای برطرف کردن مشکل صدایش کند، ممکن است با مشکل مواجه شود.