هنرمندان یاد <<علی تقی وزیری>>را هم زمان با چهلمین سال در گذشتش گرامی داشتند.
تعدادی از هنرمندان فعال موسیقی کشورمان هم‌زمان با چهلمین سالروزِ درگذشتِ «مرحوم علینقی وزیری» با حضور در آراگاهِ خانوادگی این موسیقیدان برجسته، یاد او را گرامی داشتند. در این مراسم ارفع اطرائی، حسن ناهید، میلاد کیایی، بهرام گودرزی، کامبیز روشن روان، ناصرالدین حسن‌زاده، معصومه مهرعلی و سعید خال مدیرعامل سازمان بهشت زهرای تهران حضور داشتند و از سنگ مزار جدید، کتیبه و سردیس استاد علینقی وزیری رونمایی کردند.
در این برنامه «ارفع اطرائی» از هنرمندان و نوازندگان پیشکسوت سنتور نیز ضمن قدردانی از برگزاری این مراسم در آرامگاه استاد وزیری گفت: «وقتی ما می‌گوئیم وزیری، یعنی همه چیز. وقتی می‌گوئیم خالقی، صبا، پایور، کیایی، روشن روان و نظیر این نام‌ها یعنی همه چیز. اما امروزه وقتی این نام‌ها را با عنوان استاد صدا کنیم، کوچکشان کردیم. به همین جهت اجازه می‌خواهم که من از این کلمه استفاده نکنم. بنده یکی از کسانی هستم که خوشبختانه جناب وزیری را دیده و جلسات او را درک کرده‌ام. متاسفانه درباره جناب وزیری گاهی می‌شنوم که کم لطفی‌ها و مخالفت‌های غالباً بی‌اساسی می‌شود، هم دوست و هم دشمن اظهارنظرهای سطحی‌نگرانه و مغرضانه‌ای نسبت به ایشان دارند و بر این باورند که ایشان به موسیقی ایران ضربه زده است.»
او همچنین ادامه داد: «سالی که ما در هنرستان دیپلم گرفتیم ایشان دیگر فعالیتی نداشته و خیلی کمتر در محافل شرکت می‌کردند، در آن سالها هنرستان ملک بزرگی داشت که متعلق به آقای سپانلو بود و دورتادور حیات آن اتاق‌های زیادی قرار داشت که کلاس درس ما شاگردان بود. یکی از آن اتاق‌ها هم محل کار و فعالیت جناب وزیری بود، هنرستان سالن بزرگی داشت که سالن کنسرت هنرستان بود و چقدر خوب است که جوان ترها این مطالب را بدانند، یک اتاق در زیرزمین هنرستان بود که محل کار جناب روح‌الله خالقی، ریاست هنرستان بود. اینها را گفتم تا به این نکته اشاره کنم جناب خالقی داعیه ریاست و نام و نان نداشت که برای خود بهترین‌ها را برگزیند، تمام عشق و آمال او موسیقی و تعالی فرهنگ اصیل کشور بود. جالب است بدانید در سال‌هایی که بنده فعالیت می‌کردم، ساختمان‌های خوبی را برای ما اجاره می‌کردند اما بزرگترین و نورگیرترین اتاق، اتاق مدیران بود. متاسفانه درباره جناب وزیری گاهی می‌شنوم که کم لطفی‌ها و مخالفت‌های غالباً بی اساسی می‌شود، هم دوست و هم دشمن اظهارنظرهای سطحی نگرانه و مغرضانه‌ای نسبت به ایشان دارند و بر این باورند که ایشان به موسیقی ایران ضربه زده است کهابداً اینطور نیست، اگر ما کمی منصف باشیم باید ببینیم که ایشان در چه شرایطی به اروپا رفت و به تحصیل موسیقی پرداخت و از موسیقی غرب چه بهره برداری‌های به سود موسیقی اصیل ایرانی نمود. ایشان خدمات بسیار مهم و با ارزشی برای فرهنگ موسیقی این سرزمین انجام داد. جناب وزیری نخستین موسیقیدانی بودند که ردیف موسیقی ملی ایران را به نت نوشتند و در حقیقت پایه گذار و راه گشای موسیقیدانان بعدی در این زمینه بودند.»
کامبیز روشن روان موسیقیدان و آهنگساز شناخته کشورمان نیز گفت: «درباره مرحوم علینقی وزیری حرفهای ناخوشایندی می‌شنویم که حتی بعد از فوت ایشان هم صحبت‌های ناروایی می‌شد. اگر جناب وزیری در خدمت ارتش می‌ماند می‌توانست افسر برجسته‌ای باشد کما اینکه تا مقام کلنلی هم پیش رفت، ولی وقتی وزیری در سال ۱۳۰۲ هنرستان خود را افتتاح کرد، زمانی بود که نهاد دیگری هم شبیه هنرستان موازی با آن فعالیت می‌کرد البته نه با عنوان «هنرستان موسیقی»، بلکه با نام «شعبه موزیک» در دارالفنون؛ این مجموعه به تدریج فعالیت‌های خود را پیش برد تا زمانی که جناب وزیری در سال ۱۳۰۲ تحصیلات خود را به اتمام رسانده و از اروپا به ایران بازگشتند. ایشان در این زمان هنرستانی را پایه گذاری نمود که با فراز و فرودهای بسیار در طول سالهای مدیریت جناب وزیری در هنرستان و مخالفت‌های بسیاری که با ایشان می‌شد، مشکلات مالی و کارشکنی‌های بسیار، ایشان توانست این هنرستان را حفظ کند.»
وی افزود: «امروز ما اگر می‌توانیم از تاریخ هنرستان موسیقی صحبت کنیم، بخش اعظم آن مربوط به دوران مدیریت و فعالیت‌های جناب وزیری در هنرستان است که بعدها با کمک‌های شاگرد برجسته خود زنده نام روح الله خالقی، به هنرستان موسیقی ملی تبدیل شد. اگر آن هنرستان نبود، شاید ما امروز اصلا نمی‌توانستیم از هنرستان موسیقی ملی و بخش مهمی از تاریخ موسیقی کشور صحبت کنیم. کلنل علینقی خان وزیری همراه با روح الله خالقی کارهای بزرگی انجام داد. او علاوه بر اینکه اولین ردیف موسیقی ایران را نوشتند، یک سری علامت‌های مخصوص موسیقایی را برای فهم بهتر ردیف نیز ابداع کرد که تا امروز تأثیر بسزایی بر موسیقی دستگاهی ایران داشته است. اگر ایشان این کار مهم را انجام نمی‌داد معلوم نبود امروز ما چطور قطعات موسیقایی را نوشته و می‌ساختیم. ایشان کتابها و تألیفات ارزنده زیادی هم دارند که تا امروز منبع و الگوی آموزش موسیقی در هنرستان‌های موسیقی و دانشگاه‌های کشور است. قطعاتی که ایشان برای تار ساختند، از برجسته ترین و بهترین و تکنیکی ترین قطعات موسیقایی است که برای تار نوشته شده است که تا امروز هم برای نوازندگان تار یک افتخار است. وزیری هنرمند یک بعدی نیست، او یک نوازنده چیره دست تار بود که علاوه بر نوازندگی نویسنده، مؤلف، محقق و حتی آهنگساز خیلی خوبی بود.»
این آهنگساز پیشکسوت در بخش پایانی صحبت‌های خود بیان کرد: «علینقی وزیری نخستین کتاب هارمونی موسیقی ایرانی را نوشته که این کتاب در حال حاضر در اختیار موسیقیدانان ایرانی هست و صد البته جای نقد و بررسی بسیار دارد اما به اعتقاد من برای آهنگسازان در موسیقی ایرانی کاربردی است. طبیعی است که هارمونی موسیقی که در آن سالها نوشته شده، قطعا دارای مشکلات و کمبودهایی هست، ولی اینکه در بسیاری چیزها ایشان اولین و پیشگام بوده اند، مطلب بسیار حائز اهمیتی است. شما در نظر بگیرید که این هنرمند بزرگ در هشتاد سال پیش زندگی خویش را صرف موسیقی مملکت کرد و کارهایی انجام داد که در همه آنها اولین بود و دیگران بعد از ایشان آن کارها را کامل کردند. این چهره به باور بنده یکی از بزرگان موسیقی ایران است و هنرمندی است که خیلی بیش از اینها ارزش دارد. این هنرمند باید به نسل جوان موسیقی امروز مملکت که هیچ شناخت و اطلاعی از زندگی این مرد ندارند، شناسانده شده و حتی اگر لازم باشد در آینده هنرستان‌هایی بنام این مرد ساخته و تأسیس شود.»
میلاد کیایی، آهنگساز و مدرس و نوازنده پیشکسوت سنتور نیز پیرامون جایگاه و شخصیت کلنل علینقی وزیری توضیح داد: «روح این مرد بزرگ امروز اینجا در پرواز است و شاداب از حضور این جمع که با یاد او بودیم، ای کاش آقای موحدان در این محفل از کسی یا تشکیلاتی گله نمی‌کردند، این کار یک کار عاشقانه است، عشق که با حساب و کتاب هماهنگی ندارد. البته درود بر شما که چنین کار عاشقانه و مهمی را انجام دادی، اما طبیعتا هر تشکیلاتی به نوبه خود وظایفی دارند و آن را انجام می‌دهند و زحماتی می‌کشند.»
وی با بیان خاطراتی از نحوه آشنایی خود با مرحوم وزیری افزود: «من درس‌ها از این مرد آموختم، وی مردی به غایت وارسته و آزادمنش بود که بسیار کم صحبت می‌کرد، اما هر زمان که لب به سخن باز می‌کرد گویی آیه آسمانی بر لبان ایشان جاری می‌شود. من امیدوارم روزی در این کشور شاهد آن باشیم که خیابان‌های اصلی شهرها بنام بزرگانی چون کلنل علینقی وزیری و روح الله خالقی و ابوالحسن صبا نام گذاری شود. به هر حال از حضور در این جمع صمیمی و عاشقانه بسیار خرسندم، و از همه خصوصا از دوست عزیزمان آقای موحدان که با همه مشکلات و سختی هایش، بی توقع و خالصانه چقدر شایسته این سنگ مزار زیبا و این کتیبه را در آرامگاه کلنل وزیری نصب و با تحمل همه سختی‌ها این مراسم با شکوه را برپا کرد، سپاسگزارم.»
